PROBOSZCZOWIE, ADMINISTRATORZY I KAPELANI PARAFII MĘCZEŃSTWA ŚWIĘTEGO JANA CHRZCICIELA (DAWNIEJ: ŚCIĘCIA ŚW. JANA CHRZCICIELA) W RYCHTALU

Odnaleźli w archiwach i opracowali: Kazimierz Cieplik z Lubina oraz Maciej Oscenda z Rychtala

1. 1233 - ks. proboszcz Idzi (Lokacja Bandlovici i Lassusino – dzisiejszy Rychtal)  

2. 1287 - ks. proboszcz Jan (n.n.)

3. 1400 - ks. proboszcz Augustyn (n.n.)

4. 1579 – 1589 - ks. proboszcz Maciej Machlovitan 

5. 1589 – 1592 - ks. proboszcz Albert Rudziowithano

6. 1592 – 1595 - ks. proboszcz Wojciech (n.n.)

7. 1595 – 1598 – ks. proboszcz Maciej Kania

8. 1598 – 1607 – ks. proboszcz Albert Tricerius

9. 1607 – 1612 – ks. proboszcz Maciej Theochirus Rychtalski

10.1612 – 1623 – ks. proboszcz Adrian Laudinsis

11.1623 – 1637 – ks. proboszcz Daniel Chmielitius

12.1637 – 1650 – ks. proboszcz Marcin Franciszek Curath

13.1650 – 1652 – ks. proboszcz Marcin Sass

14.1652 – 1654 – ks. proboszcz Adalbert (Wojciech) Prewechius

15.1654 – ks. kan. Kacper von Oberg (administrator)

16.1654 – ks. proboszcz dr Mateusz Rupert Krzyżanowski

17.1654 – 1658 – ks. proboszcz Jakub Szyszka

18.1658 – 1675 – ks. proboszcz Jakub Krzysztof Clausa

19.1675 – 1688 – ks. proboszcz Andrzej Franciszek Brozek

20.1688 – 1709 – ks. proboszcz Jan Joch

21.1709 – 1734 – ks. proboszcz Jerzy Józef Dudina

22.1734 – 1746 – ks. proboszcz Urban Poretius

23.1746 – 1747 – o. Tomasz Opalla ( administrator)

24.1747 – 1772 – ks. proboszcz archiprezbiter Zygmunt Stanisław Pikel (dziekan rychtalski)

25.1772 – 1782 – ks. proboszcz Antoni Beck (dziekan rychtalski)

26.1782 – o. Mateusz N. (administrator)

27.1782 - 1790 – ks. proboszcz kan. Jan Antoni Kuntze (dziekan rychtalski)

28.1787 - 1790 – ks. kapelan Kazimierz Klose

29.1790 - 1804 – ks. proboszcz Kacper Korus

30.1791 – 1792 – ks. kapelan Paul Lebek

31.1793 – 1794 – ks. kapelan Antoni Krawarz

32.1795 – 1796 – ks. kapelan Wojciech Warzecha

33.1796 – 1802 – ks. kapelan Paweł Piegza

34.1802 – 1803 – ks. kapelan Karol Lange

35.1803 –  ks. kapelan Mateusz Kijas

36.1803 – 1809 – ks. kapelan Wacław Kluger (od 1805 do 1809 administrator)

37.1804 – 1815 – ks. kapelan Łukasz Brudek

38.1810 - 1826 – ks. proboszcz Andrzej Ernst

39.1826 – ks. Eugen Lokay (Lokaj) (administrator)

40.1826 - 1834 – ks. proboszcz Andrzej Wycisk (dziekan namysłowski)

41.1834 – ks. Johannes Funke (administrator)

42.1834 - 1850 – ks. proboszcz kan.Franciszek Hertel (dziekan rychtalski)

43.1839 - 1842 – ks. kapelan August Bertzik

44.1839 - 1840 – ks. kapelan Mikołaj Morawa

45.1842 - 1843 – ks. kapelan Józef Koth

46.1847 – ks. kapelan Bystry

47.1847 - 1850 – ks. kapelan Paweł Skwara (w 1850 administrator)

48.1850 - 1872 – ks. proboszcz Karol Mrozik

49.1852 - 1855 – ks. kapelan Ignacy Kudlik (Kudlick)

50.1855 - 1858 – ks. kapelan Rudolf Anderka

51.1859 - 1860 – ks. kapelan Schmude

52.1861 - 1864 – ks. kapelan Karol Lamser

53.1865 - 1867 – ks. kapelan Barnet

54.1872 - 1901 – ks. proboszcz prał. Augustyn Tschirner

55.1901 – 1902 – ks. Paweł Heyduck ( administrator)

56.1902 – ks. kan. Józef Hettwer (administrator) (dziekan rychtalski)

57.1902 – 1905 – ks. proboszcz Paweł Dworski

58.1905 – ks. Jan Peschka ( administrator)

59.1905 – 1920 – ks. proboszcz dr Paweł Nieborowski

60.1920 – 1922 – ks. Otto Hoppe (administrator)

61.1922 – 1939 – ks. proboszcz Franciszek Skiba

62.1939 – ks. Roman Ziembiewicz

63.1939 - 1940 – ks. Heinrich Schindler (administrator)

64.1940 – 1943 – ks. Jan Snurawa ( administrator)

65.1940 – 1945 – o. Aleksy Witek OMI (administrator)

66.1945 – 1955 – ks. proboszcz Roman Ziembiewicz

67.1955 – 1978 – ks. proboszcz Alfons Szenborn (dziekan braliński)

68.1978 – 1982 – ks. proboszcz Antoni Nowak

69.1982 – 1985 – ks. proboszcz Kazimierz Gawroński

70.1985 – 1989 – ks. proboszcz Wacław Banaszak

71.1988 – 1989 – ks. Bogdan Kasperek (administrator)

72.1989 – 1992 – ks. proboszcz Bogumił Rakowicz

73.1992 – 2004 – ks. proboszcz kan. Krzysztof Tomaszewski

74.2004 – nadal – ks. proboszcz kan. Mariusz Białobłocki (dziekan trzcinicki)

JUBILEUSZ 60 - LECIA KAPŁAŃSTWA KS. KAZIMIERZA GAWROŃSKIEGO

W dniu 26 maja 2023r. w kościele pw. NMP in Summo na poznańskim Ostrowie Tumskim obchodzono jubileusz kapłanów wyświęconych przed 60 - laty. Jednym z Jubilatów wyświęconych w 1963 r. był ks. Kazimierz Gawroński proboszcz w Rychtalu w latach 1982 – 1985. Uroczystej Eucharystii przewodniczył Abp Stanisław Gądecki, który wygłosił homilię.

WYJĄTKOWE ZDJĘCIA NIEZNANEGO AUTORA Z KOŚCIOŁA FILIALNEGO RYCHTALA W WIELKIM BUCZKU, WYKONANE W 1960 ROKU XX WIEKU PODCZAS MSZY ŚWIĘTEJ W RYCIE TRYDENCKIM SPRAWOWANEJ PRZEZ KS. ALFONSA SZENBORNA - PROBOSZCZA W LATACH 1955 - 1978

POGRZEB ŚW. PAM. KS. ALFONSA SZENBORNA 

2.05.1978 R.

ZNANE ŻYCIORYSY KAPŁANÓW PRACUJĄCYCH W RYCHTALU

Odnalazł w archiwach i opracował Maciej Oscenda

Ks. Thomas Michael Krysla – dnia 22 września 1663 roku został wyświęcony na kapłana przez biskupa pomocniczego wrocławskiego Neandera. W latach 1665 –1666 był wikariuszem w Rychtalu, w roku 1666 został proboszczem parafii w  Trębaczowie, w latach 1666 – 1682 proboszczem w Bralinie, gdzie zmarł 13 lutego 1682 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym. 

Ks. Andrzej Franciszek Brozek – Urodził się w 1638 roku. 1 kwietnia 1661 roku został wyświęcony na kapłana. Jego pierwszą placówką wikariuszowską był Milicz, gdzie pracował w latach 1661 – 1667. W dniu 1 maja 1667 został mianowany proboszczem parafii Goschütz, w której pracował do roku 1675. W latach 1675 – 1688 był proboszczem w Rychtalu. Zmarł w 1695r.

Ks. Jan Franciszek Joch – Urodził się w 1647 roku w Toszku. Był alumnem konwentu biskupiego p.w. św. Bartłomieja w Pradze. Tam też uzyskał magisterium z filozofii oraz był bakałarzem z teologii, wyświęcony na kapłana w Pradze w 1676 roku. Przez W latach 1676 – 1678 był wikarym w Toszku i pół roku pisarzem ziemskim u hrabiego Jerzego von Welczek. W 1678 roku został ustanowiony proboszczem w Wielowsi, gdzie  kanonicznie wprowadził go dziekan toszecki, ks. Kowatius, a do kościoła w Kotach wprowadził go osobiście jego poprzednik ks. Szydłowski. Ks. Jan Joch jako proboszcz odnowił plebanię oraz zabudowania gospodarcze. Ludzie cenili go za kazania, chociaż wg wizytatorów nie wywyższał się i nie chwalił swoim wykształceniem. W 1687 roku archidiakon Stephetius zapisał, ze nawrócił w parafii 40 protestantów. Za jego czasów erygowano w dniu 13 czerwca 1687 roku nową parafię w Kotach. Ks. Joch opuścił parafię Wielowieś w 1687 roku i objął altarię oraz wikariat przy kaplicy kardynalskiej św. Elżbiety we wrocławskiej katedrze. W latach 1688 – 1709 pełnił obowiązki proboszcza w Rychtalu. w 1711 roku przeznaczył 1000 guldenów na msze i pomoc biednym. W 1715 roku ks. Joch podarował parafii w Kotach nowy mszał, a na stronie tytułowej napisał: „Ja niżej podpisany, dawny pasterz i rektor kościoła kotowskiego, niegdyś filialnego wielowiejskiego, pod wezwaniem świętych apostołów Piotra i Pawła, nowy ten mszał pobożny i wyłączny użytek tego kościoła, u stóp świętego patrona składam. Polecam siebie i dusze, których ciała tu spoczywają, pobożnym modlitwom. Ks. Jan Franciszek Joch 7 III 1715”. Zmarł 15 kwietnia 1718 roku.

Ks. Franciszek von Holly – W latach 1748 – 1750 roku był wikariuszem w Rychtalu. W latach 1750 – 1754 pełnił posługę proboszcza w Trębaczowie. 

Ks. Antoni Beck – Urodził się w 1702 roku. Do 1755 roku był wikariuszem w parafii pw. Św. Marcina we Wrocławiu. Od 1755 do 1756 roku był proboszczem w Domasłowie. W latach 1756 – 1760 proboszczem w Mąkoszycach, w latach 1760 – 1772 pełnił obowiązki proboszcza w parafii Szczodrów oraz w latach 1764 – 1772 proboszczem parafii  Drołtowice. W roku 1772 został mianowany proboszczem w Rychtalu, gdzie pracował duszpastersko do roku 1782, pełnił również obowiązki dziekana rychtalskiego. Ks. Antoni Beck zmarł 5 marca 1782 roku w Rychtalu. Pogrzeb odbył się 9  marca 1782 roku na cmentarzu przykościelnym. 

Ks. Antoni Krowarz – Urodził się w Gross Strechlitz. W latach 1790 – 1794 był wikariuszem w Rychtalu a od roku 1794 proboszczem w Krzyżanowicach.

Ks. Andrzej Ernst – Urodził się w 1754 roku. Był proboszczem w Rychtalu w latach 1810 – 1826. Zmarł 11 lutego 1834 roku w Rychtalu, ceremonię pogrzebową prowadził ks. Joannes Wurm – proboszcz z Krzyżownik i dziekan rychtalski.

Ks. Jan Funke – W 1834 był administratorem w Rychtalu, w latach 1835 – 1838 pełnił obowiązki proboszcza w parafii p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Pokoju koło Opola.

Ks. Mikołaj Morawe – Urodził się 6 grudnia  1813 roku w Sobocisku koło Oławy. Na kapłana wyświęcony został 25 maja 1839 roku. Dnia 11 lipca 1839 roku został wikariuszem w Rychtalu. Od 13 listopada 1840 roku został wikariuszem w Wodzisławiu Śląskim. Dnia 10 sierpnia 1841 roku przeniesiony do Nysy na stanowisko wikariusza, w 1842 roku ponownie objął obowiązki wikariusza w Wodzisławiu Śląskim, a z dniem 28 stycznia 1842 roku został administratorem tej parafii. Obowiązki te pełnił do 1844 roku. Dnia 14 stycznia 1844 roku został mianowany administratorem parafii w  Ostropie (dziś dzielnica Gliwic), 19 czerwca 1844 roku został lokalistą w Dziergowicach. W dniu 15 grudnia 1846 roku mianowany wikariuszem - kuratusem w Raciborzu, następnie 16 października  1854 roku został proboszczem w Ostrogu (dziś dzielnica Raciborza) . W dniu 7 maja 1857 roku został mianowany wicedziekanem, a 5 kwietnia 1865 roku dziekanem dekanatu raciborskiego. Ks. Mikołaj Morawe zmarł  28 lipca 1872 roku w Raciborzu.

Ks. Augustyn Bertzik – Urodził się 6 października 1811 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 24 marca 1837 roku z rąk J.E. Ks. bpa Leopolda II von Sedlnitzky’ego, ordynariusza wrocławskiego. W latach 1839 – 1840 pełnił obowiązki wikariusza w Krzyżownikach i Michalicach. W latach 1840 – 1842 był wikariuszem w Rychtalu. W latach 1842 – 1845 administrował beneficjum proboszczowskim w Kowalowicach. W latach 1845 – 1856 był administratorem parafii Stare Budkowice. W listopadzie 1856 roku został administratorem parafii Strzelce Opolskie, a od stycznia 1857 roku  objął stanowisko proboszcza. Po przybyciu do nowej parafii Ks. Bertzik nie spodziewał się, że spadnie na niego wiele pracy i zmartwień. Parafia w tym czasie cieszyła się wprawdzie posiadaniem trzech świątyń, które jednak znajdowały się w żałosnym stanie. Kościół parafialny wewnątrz i na zewnątrz przedstawiał opłakany widok. Mimo dwóch nabożeństw nie był w stanie służyć około 6.000 mieszkańcom. Również kościół św. Barbary wymagał remontu. W beznadziejnym stanie znajdował sił kościół św. Krzyża, co doprowadziło do jego zamknięcia przez policję w 1859 roku. Księdzu Bertzikowi udało się urzeczywistnić wieloletnie starania związane z rozbudową kościoła parafialnego. W roku 1863 wprowadził w kościele nabożeństwa majowe. W związku z nadmiarem obowiązków dziekana oraz dodatkowych honorowych, przydzielono mu do pomocy w 1864 roku jako wikariusza księdza Eliasa. Ksiądz Bertzik wielce zasłużył się dla wsi Adamowice finansując budowę szkoły, którą 30 grudnia 1867 roku  przy udziale dzieci, rodziców, władz i radcy rządowego z Opola, pana Połomskiego uroczyście poświęcił. W 1868 roku doznał ataku apopleksji podczas odprawiania Mszy Świętej. Ks. Augustyn Bertzik bardzo cierpiał również z powodu astmy i często musiał jeździć do wód. W marcu 1875 roku poważnie zachorował. Ks. Augustyn Bertzik zmarł w niedzielę 4 kwietnia 1875 roku. W dniu 8 kwietnia 1875 roku, 36 księży i wiele tysięcy ludzi wszystkich stanów i profesji odprowadziło go na cmentarz św. Barbary.

Ks. Jan Józef Koth – Urodził się 17 marca 1816 roku w Grobnikach, powiat Głubczyce. Ochrzczony 18 marca 1816 roku w Grobnikach. W 1839 roku  został wikariuszem we Włodzieninie, powiat Głubczyce, następnie w 1842 roku mianowany wikariuszem w Rychtalu, gdzie pracował do 1843 roku. W latach 1843 – 1851 był proboszczem parafii p.w. św. Antoniego w Tworogu, powiat Gliwice. Zmarł 23 lipca 1851 roku w Tworogu, pogrzeb odbył się 30 lipca 1851 roku w Grobnikach.

Ks. Paweł Skwara – Urodził się 20 stycznia 1816 roku w Wójtowej Wsi pod Gliwicami. Święcenia kapłańskie przyjął we Wrocławiu z rąk biskupa sufragana Daniela Latuska 15 kwietnia 1843 roku, jako wikariusz rozpoczął pracę duszpasterską w Łanach. W latach 1847 – 1850 był wikariuszem w Rychtalu i krótko administratorem parafii. W 1850 roku został skierowany do Pszowa, wpierw jako administrator, a następnie, po śmierci ks. Joachimskiego, jako proboszcz z inwestyturą z dnia 4 sierpnia 1855 roku. W parafii pszowskiej w 1862 roku odnowił kościół, który został konsekrowany przez biskupa wrocławskiego Adriana Włodarskiego. W 1855 roku wybudował Kalwarię na placu przykościelnym, w latach 1906 – 1929 kolejno wybudował stacje Drogi Krzyżowej wokół kościoła oraz dużą Kalwarię z 14 kaplicami w odległości dwóch kilometrów od kościoła. Dobudował dwie wieże do pszowskiego kościoła, co miało być wotum wdzięczności za udaną akcję trzeźwościową zainicjowaną na Śląsku przez ks. Alojzego Ficka. Wraz z ks. Augustynem Wolczykiem wydał drukiem w 1861 roku opracowanie historii pszowskiej parafii pt. „Kronika czyli historyczna wiadomość o Pszowie, farnem i pątniem miejscu w Rybnickim powiecie w Pruskiem Górnem Szlązku, z dodatkiem Kroniki o Rudułtowskiej ku Pszowu przyłączonej Parafii”. Zmarł 28 marca 1883 roku. W pogrzebie kapłana wzięło udział 34 księży, trumnę nieśli sołtysi ze wsi znajdujących się na terenie parafii pszowskiej. 

Ks. Mikołaj Morawe  – Urodził się w Zottwitz 6 grudnia 1813 roku. Na kapłana wyświęcony 25 maja 1839 roku, jego pierwszym wikariatem był Rychtal, gdzie przybył  11 czerwca 1839 roku, w 1840 roku został mianowany wikariuszem w Loslau. W 1841 roku został przeniesiony do Nysy, gdzie pracował do1842 roku. W 1844 roku został ustanowiony  administratorem w parafii Ostroppa. W roku 1846 został wikariuszem – kuratusem  w Raciborzu. Od 1854 roku pełnił obowiązki proboszcza w parafii Ostrog, dnia 7 maja 1857 roku został wicedziekanem. Dnia 5 kwietnia 1865 roku  został mianowany archiprezbiterem. Zmarł 28 lipca 1872 roku.

Ks. Leopold Świętek - Urodził się w 1830 roku w Skrzyszowie na Górnym Śląsku, święcenia kapłańskie przyjął we Wrocławiu w 1857 roku. Dnia 3 lipca 1882 roku obchodził w Lewinie Brzeskim jubileusz 25 – lecia kapłaństwa. W czasie swej dwudziestopięcioletniej służby duszpasterskiej ks. Świętek był kapelanem w Raciborzu, w Lisku, na pensji w Kluczborku, gdzie mimo choroby pracował duszpastersko, pełnił również obowiązki administratora w Czarnowąsach i w Rychtalu następnie został  proboszczem w Lewinie, gdzie parafia katolicka w wojnie 30- letniej zmarniała, na nowo z łaski Ks. Biskupa Wrocławskiego powstała. W procesji prowadzono jubilata do kościoła z muzyką. Brat jubilata ks. Augustyn w czasie uroczystości wygłosił uroczyste kazanie, tak jak kiedyś na jego prymicjach.

Ks. Karol Boromeusz Mrozik – Urodził się w 1805 roku. Wyświęcony na kapłana w 1830 roku we Wrocławiu przez J.E. Ks. bpa Emanuela von Schimonskiego – biskupa wrocławskiego. W latach 1831 – 1832 pełnił obowiązki wikariusza w Chełmie Śląskim. W latach 1838 – 1850 był proboszczem parafii Suszec koło Pszczyny. W roku 1850 został proboszczem w Rychtalu, gdzie obowiązki duszpasterskie sprawował aż do śmierci w 1872 roku. Został pochowany na cmentarzu przykościelnym. Do dnia dzisiejszego znajduje się tu jego nagrobek.

Ks. prałat Augustyn Tschirner - Urodził się 30 lipca 1829 roku. Był proboszczem w Rychtalu przez 29 lat (1872 - 1901), czyli najdłużej w historii parafii. Zmarł w wieku 72 lat 25 grudnia 1901 roku. Jego mogiła znajduje się przy kościele w Rychtalu. Zasłużył się on budową szpitala św. Józefa, który powstał w Rychtalu z jego własnych środków oraz drogą ofiar parafian i z różnych składek. Po ukończeniu budowy w 1884 roku szpital przejął Śląski Związek Kawalerów Maltańskich. Na prośbę ks. prałata Augustyna Tschirnera do parafii Rychtal dnia 1 października 1885 roku przybyły „Szare Siostry” czyli Siostry Elżbietanki, którym powierzono prowadzenie szpitala oraz pielęgnację chorych i starców. Założył również w parafii Rychtal Towarzystwo św. Wincentego. 

Ks. Teodor Peter – W latach 1866 – 1869 wikariusz w Rychtalu. Po kilkunastu latach został pierwszym duszpasterzem parafii Mąkoszyce. Początkowo mieszkał na probostwie w Mąkoszycach, posiadał jednak później mieszkanie dzierżawione w Marcinkach. W roku 1882 objął urząd parafialny w Bukowicach, Mąkoszyce – Marcinki zarządzane były znowu tymczasowo z Sycowa, z powodu panującego wówczas niedoboru kapłanów.

Ks. Jan Kossak – Główczewski – Urodził się 23 października 1868 w Rzecznicy w powiecie człuchowskim na Pomorzu. Był synem ziemianina Augusta i Anny z d. Albrecht. Po ukończeniu szkoły ludowej w rodzinnej miejscowości, uczył się gimnazjum w Chojnicy. Następnie studiował teologię: najpierw w Seminarium Duchownym w Pelplinie, później na uniwersytecie w Monasterze w Westfalii, a w końcu na Uniwersytecie Wrocławskim. Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1896 we Wrocławiu z rąk kard. G. Koppa. Jako wikariusz pracował: w latach 1896 – 1898 w parafii Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Rychtalu, i od 1898 roku w parafii św. Katarzyny w Sławięcicach. W 1899 roku został mianowany administratorem, a rok później proboszczem w parafii św. Józefa w Międzyborzu w powiecie sycowskim. W 1907 roku objął jako proboszcz parafię św. Franciszka z Asyżu w Komprachcicach koło Opola, gdzie wybudował probostwo i powiększył miejscowy cmentarz. Postarał się także o założenie nowych cmentarzy w należących do Komprachcic: Polskiej Nowej Wsi oraz Osinach. Przez kilka lat ks. Główczewski pełnił również funkcję wicedziekana dekanatu opolskiego. W okresie powstań i plebiscytu zaangażował się czynnie po stronie polskiej. W wyniku tej działalności, po podziale Górnego Śląska między Polskę i Niemcy, został zmuszony do opuszczenia swej dotychczasowej placówki duszpasterskiej. Dnia 28 stycznia 1922 został mianowany proboszczem parafii św. Jana i Pawła w Dębie. Przeprowadził tam gruntowne remonty budynków kościelnych i znacznie powiększył cmentarz. Zmarł 17 sierpnia 1934 w Wiedniu, kilka dni po przebytej tam operacji. Został pochowany w Katowicach – Dębie. Uroczystościom pogrzebowym w Dębie przewodniczył ks. infułat W. Kasperlik.

Ks. Jan Snurawa - urodził się w 1895 roku ( miejsce nieznane ), wyświęcony w 1936 roku w wieku 41 lat. Był administratorem parafii Rychtal w latach 1940 - 1943, jednak już w roku 1942 został mianowany proboszczem w Woskowicach Małych, gdzie pracował prawdopodobnie do 1952 roku i był jednym z dwóch kapłanów obok księdza Kubisa z Michalic, którzy pozostali po II Wojnie Światowej w powiecie namysłowskim.

Ks. Paweł Dworski – urodził się w Kupach koło Opola, wyświęcony w 1887 roku, był jakiś czas wikariuszem w Mikołowie, potem od 1892 do 1902 roku nauczycielem religii w gimnazjum w Królewskiej Hucie. Od kwietnia 1902 roku został proboszczem parafii w Rychtalu na Środkowym Śląsku, skąd przybył do Mikołowa, wprowadzony w urząd 1 marca 1905 roku. Ksiądz Paweł Dworski miał różne zainteresowania naukowe: dla Mikołowa zasłużył się przez to, że kazał w archiwum biskupim w Krakowie odszukać i odpisać cały szereg starych dokumentów odnoszących się do parafii mikołowskiej, odnowił zewnętrznie wcale rzetelnie tutejszy stary kościół, zabierał się do odświeżenia i wymalowania nowego kościoła, ale nagły wybuch pierwszej wojny światowej uniemożliwił wykonanie tego przedsięwzięcia.  W praktycznym duszpasterstwie, mimo osobistej zacności i najlepszych chęci, nie umiał niestety zapewnić sobie należytego wpływu na parafię tak rozległą i tak trudną wskutek jej rozdwojenia narodowościowego. Duszy ludu polskiego nie rozumiał dostatecznie, a wobec różnych problemów duszpasterskich na Górnym Śląsku zachowywał się bardziej biernie niż czynnie. To też w burzliwym, namiętnym i chaotycznym czasie powojennym i plebiscytowym wytworzyło się wśród większego odłamu parafian polskich nieprzychylne o nim mniemanie, które go na początku 1922 roku spowodowało do opuszczenia Mikołowa, a ostatecznie do zrzeczenia się tutejszego probostwa. Pod koniec kwietnia 1922 roku objął probostwo we Wrocnowie (Protzan) na Śląsku Środkowym, gdzie zmarł 22 maja 1932 roku – parafia mikołowska była właściwie już od końca stycznia 1922 roku osierocona, ponieważ proboszcz od tego czasu stale bawił poza parafią.

Ks. Augustin Kucharczyk – Wyświęcony Został 22 lipca 1901 roku. W latach 1901 – 1905 pełnił obowiązki wikariusza w parafii p.w. św. Mikołaja w Mikołowie. W 1905 roku został mianowany wikariuszem lokalistą w Głuszynie w parafii Rychtal z poleceniem przygotowania warunków do utworzenia nowej parafii. W Głuszynie przebywał do dnia 23 października 1907 roku. W 1907 roku został administratorem w Szczodrowie, a dnia 26 grudnia 1910 roku został mianowany proboszczem parafii Szczodrów, którym był przez jeden rok.

Ks. Franciszek Janik - Urodził się 1 września 1876 roku w Sowczycach koło Olesna. Po studiach teologicznych we Wrocławiu przyjął święcenia kapłańskie 20 czerwca 1903 roku. Jego pierwszą placówką wikariuszowską, od 26 października 1903 roku, była parafia Cöpenick w Berlinie w dekanacie Charlottenburg. Po kilku miesiącach został przeniesiony do Rybnika z dniem 30 maja 1904 roku. Następnie miał być wikarym w Kotulinie, ale na skutek zmiany decyzji został przeniesiony w 1905 roku do Rychtala, by 16 lipca 1906 roku zostać administratorem parafii w Kuźnicy Czeszyckiej w dekanacie milickim. Po niemal dwóch latach został wikarym obwodowym (powiatowym) w Gliwicach (od 9 lipca 1908 roku), a następnie w Koźlu (od 14 kwietnia 1909 roku). Dnia 2 sierpnia 1911 roku została mu powierzona w administrowanie parafia w Dębie w dekanacie mysłowickim. Stamtąd, 12 lutego 1914 roku, przeszedł do Brzezinki będąc wpierw administratorem, a od 25 kwietnia tego samego roku proboszczem. Po zakończeniu I wojny światowej pracował jeszcze przez pewien czas w Brzezince, ale 24 czerwca 1920 roku objął probostwo w Otmęcie koło Krapkowic w dekanacie strzeleckim. Po podziale Górnego Śląska pozostał w części niemieckiej tej dzielnicy. Od 4 sierpnia 1928 roku został rządcą parafii Tuły w dekanacie kluczborskim, ale nominację proboszczowską otrzymał 29 listopada. Ostatnią placówką ks. Janika, w której był proboszczem, to Nowy Browiniec (dek. Głogówek). Przebywał tam od 22 października 1931 roku do grudnia 1938 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę. Ks. Janik był zdeklarowanym Polakiem, jednak mimo to nie przeszedł do pracy w nowo utworzonej w 1922 roku Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego, a potem diecezji. Prawdopodobnym powodem odejścia z Brzezinki był swego rodzaju żal parafian do proboszcza za oddanie na cele wojenne dwóch dzwonów kościelnych. Zarządzenie oddania dzwonów dotyczyło jednej sztuki, ale ks. Janik mógł opacznie zrozumieć nakaz władz. Dodatkowo ks. Janik lojalnie wypełniał polecenia władz cywilnych, odczytując i wypełniając zarządzenia władz niemieckich w dobie I wojny światowej. Data i miejsce śmierci ks. Janika nie są znane.

Ks. Jan Peschka – Do 1904 roku był kapelanem w parafii Królewskiej Hucie. W 1905 roku został mianowany administratorem parafii Rychtal. Dnia 11 grudnia 1905 roku jako kuratus objął parafię św. Anny w Zabrzu. Dekretem Kurii Biskupiej we Wrocławiu z dnia 11 grudnia 1905 roku została utworzona nowa parafia św. Anny w Zabrzu. Ks. Jan Peschka został mianowany proboszczem w dniu 21 stycznia 1906 roku. W latach 1908 – 1909 wybudował plebanię wraz z przylegającym ogrodem, w 1905 roku pozyskał teren na cmentarz  wydzielony z gruntów proboszczowskich parafii św. Andrzeja, cmentarz poświęcono w 31 grudnia 1905 roku, w latach 1926 – 1927 wybudował dom parafialny oraz klasztor sióstr służebniczek NMP Niepokalanie Poczętej. W 1929 roku poczynił staranie  celu zakupienia nowych dzwonów, które otrzymały imiona Jan, Anna, Maria, Pius i Barbara. Ks. Jan Peschka zmarł 11 października 1938 roku i został pochowany w kościele pod ołtarzem Matki Bożej Bolesnej.

Ks. Tomasz Rota – Wikariusz w Rychtalu w latach 1906 – 1907, następnie przeniesiony na stanowisko trzeciego wikariusza do Zaborza.

Ks. Karol Arndt – Urodził się 15 września 1875 w Walce w powiecie prudnickim. Był synem robotnika Jana i Józefy z d. Faltin. Do szkoły ludowej uczęszczał w Żyrowej i w Niwkach. Następnie uczył się w gimnazjach w Strzelcach Opolskich i w Gliwicach, gdzie w 1899 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Wrocławskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1903 we Wrocławiu.  Jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: św. Mikołaja w Starych Reptach, Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Pszowie, św. Franciszka z Asyżu w Zaborzu, w latach 1907 – 1908 w parafii Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Rychtalu, św. Marcina w Paczynie i Trójcy Przenajświętszej w Rachowicach, Pawłowicach. W 1912 roku został przeniesiony do Lubecka. W marcu 1913 roku został mianowany proboszczem w parafii Wszystkich Świętych w Lasowicach Wielkich. W okresie powstań i plebiscytu musiał opuścić dotychczasową placówkę i przenieść się na polską część Górnego Śląska. Od kwietnia 1922 roku był proboszczem w Rogowie. W listopadzie 1926 roku przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Królewskiej Hucie. Tam przez pewien czas doraźnie katechizował niższe klasy w Miejskim Instytucie Kształcenia Handlowego oraz pomagał w duszpasterstwie parafialnym. Zmarł 6 marca 1951 w Chorzowie. Został pochowany na cmentarzu parafii św. Jadwigi w Chorzowie.

Ks. dr Paul Nieborowski – Urodził się 9 lutego 1873 roku w Ornontowicach koło Rybnika, w dawnym powiecie pszczyńskim (parafia Dębieńsko Wielkie (Groß Dubensko), jako syn mistrza kowalstwa i właściciela wiejskiej kuźni. Matką była Anna Nieborowska zd. Ledwoch, urodzona w 1840 roku w Gliwicach. Zmarła w Rychtalu w 1915 roku i została pochowana na cmentarzu przykościelnym (nagrobek zachował się do dnia dzisiejszego). Gimnazjum Paweł Waldemar Nieborowski ukończył w Gliwicach,  następnie podjął studia filozoficzne i teologiczne na uniwersytetach wrocławskim i królewieckim. 21 czerwca 1897 roku przyjął święcenia kapłańskie. Po święceniach kapłańskich pracował jako kapelan we Frydlandzie, w 1898 roku mianowany wikariuszem w Leśniku, w 1899 roku został przeniesiony do parafii p.w. N.M.P. w Bytomiu, następnie od 1900 roku pracował jako wikariusz – administrator  w parafii w Byczynie,  gdzie został proboszczem. W 1905 roku został mianowany proboszczem parafii Rychtal k/ Namysłowa. W 1906 roku pełnił obowiązki administratora w Kowalowicach. W 1910 roku uzyskał doktorat z filozofii we Wrocławiu. W historiografii zapisał się jako zdecydowany przeciwnik przyłączenia Śląska do odrodzonej Polski.  Ks. Paweł Nieborowski zmarł 3 kwietnia 1948 roku w Mönchengladbach. Daleko od kraju i ludzi, z którymi na swój sposób wiernie związał życie. ( Więcej w zakładce: Ks. dr Paul Nieborowski na stronie głównej ).

Ks. Otto Hoppe – Urodził się 21 lutego 1879 roku. W 1907 roku został przeniesiony z parafii Łony na stanowisko wikariusza Dobrodzieniu. W 1908 roku został przeniesiony jako wikariusz do parafii w Wielkim Dubieńsku. W 1914 roku został przeniesiony z Wyżnic do Starego Bierunia. Po opuszczeniu w styczniu 1920 roku Rychtala przez ówczesnego proboszcza – księdza Waldemara Nieborowskiego w latach 1920 – 1922 ks. Otto Hoppe pełnił funkcję administratora parafii Rychtal. W 1922 roku został mianowany proboszczem w Cieszkowie koło Zdun, gdzie pracował do 1946 roku. W czasie II wojny światowej służył pomocą i  posługą duszpasterską zarówno Niemcom, jak i Polakom ze Zdun i okolic. Znał język polski i był przyjazny Polakom. We wspomnieniach parafian wpisał się tym, że był niezwykłą postacią okresu swej pracy w Cieszkowie. Ks. Otto Hoppe zmarł 30 marca 1956 roku.

Ks. Franciszek Skiba – Urodził się w 1871 roku w Katowicach (wówczas była to jeszcze wieś). Ojciec Jan był rolnikiem, natomiast imię matki jest nie znane. W 1897 roku został wyświęcony na kapłana w katedrze wrocławskiej. Na pierwsza placówkę wikariuszowską został posłany do Berlina, gdzie pracował do 1902 roku w środowisku wielkomiejskiej parafii ST. Pius (Berlin Wschód). W 1902 roku został administratorem w Wołczynie. W roku 1903 nasiliły się prześladowania księdza Franciszka Skiby za jego działalność społeczną i patriotyczną wśród ludu Górnego Śląska. Wówczas był wikariuszem w Bodzanowie koło Kluczborka, a potem został przeniesiony do Strzygowa w powiecie świdnickim, gdzie sprawował opiekę religijną nad polskimi robotnikami sezonowymi, zatrudnionymi w okolicznych majątkach ziemskich. Poprawę warunków życiowych przyniosło księdzu Skibie dopiero zakończenie pierwszej wojny światowej i odzyskanie przez Polskę niepodległości. W wyniku postanowień Traktatu Wersalskiego część diecezji wrocławskiej znalazła się w granicach państwa polskiego jako część województwa poznańskiego. Ówczesny biskup wrocławski, kardynał Bertram ustanowił w roku 1922 księdza Franciszka Skibę proboszczem w polskim miasteczku Rychtalu, które wówczas położone było na pograniczu polsko – niemieckim. Tutaj ksiądz Franciszek pracował przez 17 lat, aż do odejścia na emeryturę w sierpniu 1939 roku. Jako emeryt zamieszkał u swojej siostry w Piekarach Śląskich. Po mimo sędziwego wieku był nieustannie czynny, kontynuując ulubioną pasję jaką było językoznawstwo. Ksiądz Franciszek Skiba zmarł nagle 1 lipca 1954 roku w wieku 83 lat i pochowany został na cmentarzu w Piekarach Śląskich. 

Ks. Ignacy Kudlik  - Urodził się 1 lutego 1802 w Niekazanicach, wyświęcony 11 marca 1826 we Wrocławiu. Najpierw był wikarym w Żyglinie, następnie w latach 1853 – 1856był  wikarym w Rychtalu, potem administratorem w Bielszowicach. Po odejściu ks. Ludwika Markiefki z Chełmu do Mysłowic, został 26 października 1829 administratorem chełmskim i dziećkowickim. Ponieważ nie zdał egzaminu proboszczowskiego, mógł być tylko administratorem. Po śmierci ks. Adriana Rinka w styczniu 1830 roku opuścił Chełm i zatrzymał wyłącznie administrację Dziećkowic. Po odejściu ks. prebendarza Markiefki na proboszcza do Bogucic, 1 września 1836 otrzymał prezentę na prebendę mysłowicką. Zamieszkał w Mysłowicach, do lipca 1837 roku był nadal administratorem parafii dziećkowickiej. Miał trudny charakter. Ks. kanonik Ficek z Piekar, dziekan bytomski, pisał o nim: „Przy wystarczających zdolnościach szkodzi mu w oczach ludności porywcza i nie na miejscu będąca gorliwość; jego niecierpliwość i niezgodność w domu i sąsiedztwie sprawia mu niejedno nieporozumienie i zgorszenie”. W 1852 roku opuścił prebendę mysłowicką. Był potem w 1855 roku kapelanem w Jełowej, następnie przebywał w domu emerytów w Nysie, w latach 1860 – 1869, gdy przebywał w domu emerytów ks. Ignacy Kudlik pomagał duszpastersko w parafii Krzyżowniki. W 1869 roku jako kuratus osiadł w Grabinie w powiecie prudnickim i tam zmarł 14 kwietnia 1871 roku.

Ks. Rudolf Anderka – Urodził się 27 lutego 1831 roku w Pilltsch (Pilszcz  była to wieś założona już w XIII stuleciu, obecnie osiedle na terenie miasta Wrocławia), święcenia kapłańskie otrzymał 24 sierpnia 1855 roku. W latach 1857 – 1862 pełnił obowiązki wikariusza w parafii pw. Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Rychtalu. W 1862 roku został mianowany lokalistą przy filialnym kościele w osadzie targowej Miasteczko Śląskie, gdzie założył finansową fundację w celu budowy krzyża przy Kolybce, powodem założenia fundacji było to, że ks. Rudolf Anderka  w swojej gorliwości kapłańskiej nie mógł się pogodzić z tym, by miejsce pochówków ofiar zarazy stało się nie tylko zapomniane, ale i bez krzyża, których tak wiele jest na każdym chrześcijańskim cmentarzu. To też przejęty tragiczną wymową przekazu, który mieszkańcy miasta łączyli z tym postawionym przy drodze do Jędryska, zabezpieczył środki gwarantujące jego zachowanie na Osikowych polach. Ks. Anderka odnotował wówczas, że: „Krzyży na miejscu pochówków nie stawiano od razu po wygaśnięciu epidemii, dlatego mogły przeminąć lata od daty pogrzebów; tak było na cmentarzu cholerycznym w Bytomiu, bowiem za krzyżem, który tam wystawiono, także stała później powstała fundacja”. A więc, to co prawdopodobnie uczynił ks. R. Anderka wpisywałoby się w praktykowany sposób trwałego upamiętnienia ofiar epidemii na „innych” cmentarzach, na których byli oni pogrzebani. W 1868 roku został proboszczem parafii p.w.  Michała Archanioła  w Kotulinie, gdzie pracował do 1894 roku. Z dniem 3 lutego  1894 roku ks. Rudolf Anderka został mianowany pierwszym proboszczem parafii p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nakle Śląskim, gdzie duszpasterzował do 1899 roku. W 1899 roku ks. Rudolf Anderka przeszedł w stan spoczynku i przebywał w klasztorze w Pilchowicach, w którym dożył dnia śmierci, którym był 10 stycznia 1903 roku. w swoim testamencie zapisał 300 marek na budowę kościoła w Miasteczku Śląskim.

Ks. Franciszek Kokott – Urodził się w 1845 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 1872 roku. Jego pierwszą placówka wikariuszowską był Rychtal, gdzie pracował w latach  1872 – 1881, następnie od 1881 roku do 1882 roku pracował jako wikariusz w Krzyżownikach. W 1896 roku ks. Franciszek Kokot został mianowany proboszczem parafii Św. apostołów Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach. Za jego czasów tarnogórska fara zyskała istniejące do dziś organy oraz zespół dużych witraży. Ks. Kokot przyczynił się do powstania kamiliańskiego klasztoru i szpitala w Tarnowskich Górach. Otaczał również osobliwą opieką zepchniętych w ostatnich dziesiątkach lat na drugi plan katolików-Polaków. Wydał dla nich zeszyt, zawierający pieśni przy ślubnej procesji do Piekar, oraz książeczkę modlitewną dla Bractwa św. Barbary. W 1901 roku za jego przyczyną przeprowadzono w parafii misje święte. Ks. Franciszek Kokot należy również do fundatorów zakładu św. Jana w Tarnowskich Górach, któremu zapisał cały swój majątek. Zmarł po krótkiej chorobie dnia 26 lutego 1908 roku, w wieku 63 lat. Pochowany został na cmentarzu św. Anny w Tarnowskich Górach.

Ks. Paweł Heyduck – W latach 1898 – 1902 wikariusz w Rychtalu, po śmierci ks. prałata Augustyna Tschirnera pełnił obowiązki administratora parafii. W 1902 roku został przeniesiony do parafii w Wielkiej Paczynie, gdzie przebywał bardzo krótko, jeszcze tego samego roku został przeniesiony do parafii  parafii św. Franciszka w Zabrzu, gdzie pracował do 1903 roku. W latach 1937 – 1945 proboszcz w Rzeczycy. W 1945 roku był krótko proboszczem w Dziadowej Kłodzie. 

Ks. Jan Ruta – Urodził się 31 maja 1879 roku w Gościerzynie w powiecie wolsztyńskim. Był synem Marcina i Marii z d. Przybyła. Po ukończeniu szkoły ludowej uczęszczał do Królewskiego Katolickiego Gimnazjum w Głogowie, gdzie w 1901 roku zdał egzamin dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1905 we Wrocławiu. Jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: w Złokomorowie, w latach 1905 – 1906 był wikariuszem w parafii Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Rychtalu, w latach 1907 – 1909 wikariusz w parafii św. Franciszka w Zabrzu, św. Józefa w Koepenick, Niepokalanego Poczęcia NMP w Berlinie i Krzyża Świętego w Miechowicach. W 1914 roku został mianowany proboszczem parafii św. Marii Magdaleny w Radlinie. W okresie międzywojennym opiekował się tam różnymi organizacjami katolickimi: III Zakonem św. Franciszka z Asyżu, Bractwem Różańcowym, Kongregacją Mariańską Panien, Bractwem Serca Jezusowego, Katolickim Stowarzyszeniem Mężów, Dziełem Dziecięctwa Jezusowego, Krucjatą Eucharystyczną i Katolickim Stowarzyszeniem Młodzieży Męskiej. W 1929 roku wybudował w Radlinie nowy kościół. W dekanacie wodzisławskim pełnił funkcję wicedziekana oraz wizytatora nauki religii dla szkół powszechnych w Jedłowniku, Marklowicach i Wodzisławiu. W uznaniu zasług otrzymał Złoty Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice. Zmarł 2 lutego 1946 w Radlinie i tam został pochowany.

Ks. Bogumił Rakowicz - Urodził się 22 czerwca 1939 roku w Skokach, powiat Wągrowiec, z ojca Józefa i matki Antoniny zd. Oźmina. Lata okupacji spędził w Skokach. W roku 1947 rodzice przenoszą się do Opalenicy gdzie uczęszcza do szkoły podstawowej. W roku 1953 został przyjęty do Małego Seminarium Duchownego w Wolsztynie które kończy w roku 1957 zdając maturę. Po ukończeniu został przyjęty do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. 26 maja 1963 roku przyjął święcenia kapłańskie w Katedrze Poznańskiej. Po święceniach pracował jako wikariusz w następujących parafiach: w Krobi, Koźminie , Ostrowie, Swarzędzu, Ujściu, Śremie, Wolsztynie i Kościanie. W 1980 roku został proboszczem parafii Kleszczewo. a w roku 1989 parafii Rychtal, następnie w 1992 roku w Karminie. Od roku 1996 był proboszczem parafii w Sokolnikach. Choruje i w związku z tym w roku 2005 przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Ostrowie Wielkopolskim. Zmarł 15 października 2012 roku. Pochowany został w Ostrowie Wlkp. na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.

FUNEBRALNA PERORA W KOŚCIELE RYCHTALSKIM W SLĄSKU 25 STYCZNIA ROKU 1695 NA POGRZEBIE JEGO MOŚCI XIĘDZA ANDRZEIA BROZKA, PLEBANA NIEDAWNO RYCHTALSKIEGO PRZEZ KAZIMIERZA PATROCKIEGO, DZIEKANA OSTRZESZOWSKIEGO, PROBOSZCZA KEMPIŃSKIEGO PREZENTOWANA

W 1696 roku ukazała się drukiem (prawdopodobnie w Kaliszu) mowa żałobna wygłoszona przez pierwszego proboszcza kępińskiego Kazimierza Patrockiego na pogrzebie w Rychtalu księdza Andrzeja Brożka (1638-1695).

Karol Estreicher w Bibliografii Polskiej rekord bibliograficzny tego druku opatrzył notą: "Przypisał autor prozą rządcom i   mieszczanom (których nazwiska wymienia) i burmistrzowi Jan.  Ign. Zielonce, miasta książęcego i  biskupiego Richtala. — Samo kazanie bardzo liche, ale arcyciekawe z powodu napuszystego stylu przeplatanego łaciną, przysłowiami i nieustannem obrazowaniem".

Dla dzisiejszego czytelnika druk ten jest ”arcyciekawy” także z innego powodu. Na drugiej stronie autor wymienia z imienia i nazwiska (z podaniem funkcji) dziesięciu rychtalskich urzędników z końca XVII wieku!

W dalszej części mowy wspomina też Patrocki kilku mieszczan rychtalskich, dobroczyńców kościołów rychtalskiego i kępińskiego. Zdaniem kępińskiego proboszcza wystawili tym sobie "drabinę do nieba".

Link do tekstu źródłowego: 

https://polona.pl/item-view/319e2f60-b65f-4cde-b30b-bd7d77b6d54e?page=0

Bibliografia:

Patrocki, Kazimierz: Wdzięczna lvbo i żałobna echo Andreas eas, przewielebny i.m. xiądz Andrzey Brozek, pleban niedawno rychtalski w cnotach Chrystvsa naśladuiący, na pogrzebie iego [...] funebralna perora [...] w kościele rychtalskim w Sląsku 25 stycznia roku 1695 / przez Kazimierza z Patronowa Patrockiego, krola I.M. sekretarza, dziekana ostrzeszowskiego, proboszcza kempińskiego etc. prezentowany, w roku 1696 do druku podany [...] Kalisz /?/ 1696

Bibliografia Polska. Część III. (Obejmująca druki stóleci XV — XVIII w układzie abecadłowym).Tom XIII: LITERA: P — Pom. Kraków 1912, s. 141-142.

podał Piotr Kokociński

PIECZĘĆ LAKOWA KS. KAN. FRANCISZKA HERTELA DZIEKANA ARCHIDIAKONATU RYCHTALSKIEGO UMIESZCZONA NA  DOKUMENCIE SPORZĄDZONYM PODCZAS OBRAD, KTÓRE ODBYŁY SIĘ W SMOGORZOWIE 19 SIERPNIA 1859 ROKU